Het nummer ‘Bridge over troubled water’ heeft voor mij een bijzondere achtergrond. Ik was een jaar of 12 toen ons gezin op vakantie ging naar Zwitserland. Het was een erg rommelig huisje waar de eigenaren nog veel van hun eigen spulletjes hadden opgeslagen. Toen ik wat op de lage zolder rond kroop ontdekte ik een oude radio. Ik zette hem aan (zachtjes) en draaide aan de knop om een goede zender te vinden. Opeens hoorde ik een prachtig nummer (dat ik toen nog niet kende). Ik draaide wat aan de knop om een betere ontvangst te krijgen maar het resultaat was dat het nummer voor altijd in de ether verdween, want ik kon het niet meer terug vinden.
Pas veel later hoorde ik dat het ‘Bridge over troubled water’ was.
Vanzelfsprekend keek ik afgelopen week naar het programma van Nick & Simon met Kees. In dit programma van vijf delen gaan ze op zoek naar Simon en Garfunkel in America.
Ik vind het een leuk programma, vol met gein, interessante
locaties en ook intrigerend. Zo willen ze niet zomaar bij Art aan bellen omdat
ze zelf ook niet zitten te wachten op fans aan hun deur.
In iedere aflevering spelen ze -als Art en Simon- de nummers met een gitaar en
twee stemmen.
In de vierde aflevering gaan ze naar een bejaardenhuis. Veertig jaar geleden is Art ook in dit bejaardenhuis geweest en heeft hij een aantal ouderen geïnterviewd over hun leven. Nick en Simon doen dit ook. Dit levert hele mooie gesprekken op. De levensvisie van deze ‘oudjes’, benoemen van het verdriet van verlies, goede tips voor het leven.
Nadat een aantal interviews zijn opgenomen spelen Nick en
Simon nog een nummer voor de aanwezigen. Inderdaad, het is het nummer ‘Bridge
over troubled water’.
Niet alleen de mensen van de interviews (die heel goed hun verhaal vertelden)
zijn er maar ook mensen uit het huis die duidelijk cognitief minder goed zijn.
Het is een genot om te zien hoe ze op gaan in ‘Bridge over troubled water’. Sommigen zingen zachtjes mee, één mevrouw zet zelfs een tweede stem in.
Het mooiste om te zien vind ik de reactie van de bewoners die niet meer zo scherp zijn. Als de camera hen in beeld brengt zie ik mensen die met één vinger zachtjes de maat mee tikken, of heel zachtjes met hun hoofd mee wiegen . En een perfecte uitvoering.
Dit is geweldige televisie! Integer, mooi in beeld gebracht, ontroerend.
En dat met ‘mijn’ nummer van 40 jaar geleden.