Maand: april 2020

Er zijn heel veel corona acties. Hierbij zitten heel veel lieve initiatieven. Zo worden er maaltijden verstrekt, boodschappen gedaan en leuke dingen georganiseerd.

Nu we ruim een maand in deze situatie zitten wordt het niveau van corona acties wat minder. Dit weekend beschrijft Youp in de NRC over een oorlogsveteraan die 17 miljoen ophaalde voor mondkapjes van verplegers en artsen. Een top actie.  Dit in schrale tegenstelling tot de actie waarbij BN-ers ‘allerlei oudjes lastigvielen met armetierige rijkers’.
De terechte vraag die Youp stelt is waarom ze dit doen. Is dit om in de telegraaf te komen?
Youp vreest van wel.

Alle goede bedoelingen ten spijt komt er een lichte irritatie bij mij op bij de zoveelste reclame van een commercieel bedrijf dat het beste met ons voorheeft en daarom graag reclame maakt.

Ik ben zeker niet de enige die moe wordt van deze reclames. In het dagblad van het noorden haalt columnist Irene van den Berg – ik lees haar artikelen altijd met veel plezier- uit over de aandacht die naar onze ‘helden van de zorg’ gaan. Eer betonen aan de medewerkers in de zorg lijkt een nationale sport te worden. ‘Maar Door voortdurend mensen met cruciale beroepen te prijzen geeft je mensen aan de zijlijn een trap na’.  
De impliciete boodschap is “jullie zitten lekker thuis terwijl wij het land redden”.

De boodschap van Irene is dat iedereen met zijn eigen zorgen en angsten zit.[1][2]
“Laten we er geen wedstrijd van maken wie het nu het moeilijkste heeft”.

En deze laatste zin komt precies overeen met wat ik schrijf in mijn boekje over inzamelen van geld voor specifieke ziektes zoals Kanker, Alzheimer en depressies (volksziekte nummer 1).

Inzamelen van geld om mensen te helpen is prima, maar het moet geen wedstrijd worden. (Blz. 187)

---

[1] René Diekstra schrijft in dezelfde krant een column -die ook altijd lees- waarin hij schrijft:
Corona confronteert ons met onze kwetsbaarheid en onze fragiliteit.

[2] Zelfs ‘dit was het nieuws’ had een parodie op de melige reclames i.v.m. corona.

Prof Scherder heeft een programma waarbij hij mensen spreekt met problemen. Het goede van deze serie (ik heb twee van de vier afleveringen gezien) is dat hij zelf eerlijk en openhartig is over zijn eigen ‘problemen’. Wanneer hij een gesprek heeft met een jongere die -ik noem maar wat- een fobie heeft, dan zegt hij bijna altijd, “dat heb ik ook”.

De vierde en laatste aflevering ging over de angst voor de dood. Het leek me vrij voor de hand liggend dat de professor ook angst voor de dood heeft. Ik denk zelfs dat iedereen daar bang voor is, dus zo bijzonder is dat niet. Pas als het einde echt in zicht komt kan de angst uiteindelijk worden omgezet in berusting en acceptatie.

In de uitzending zat een meisje dat aan hockey doet. Zij heeft een afwijking waardoor ze, zelfs als ze weinig eet, toch aankomt. Dat lijdt tot vervelende situaties.

Afgezien van de wat vreemde sprong, van dood naar aankomen komt de professor toch weer bij een angst. Hij eet absoluut geen gebakje, net als het meisje met de afwijking. (haar vriendin neemt wel een gebakje.)
Meneer Scherder neemt nooit een gebakje omdat hij bang is dat het eten van gebak zijn levensduur negatief beïnvloedt. Sterker nog, hij komt bij een fitness freak die met halters jongleert. Dat wil de professor ook gaan doen. De fitness man slikt voor 500 euro per maand aan voedingssupplementen om maar zo lang mogelijk te leven. Tja, zie titel van dit stukje.

In de krant las ik toevallig dat er een soort protest was ontstaan tegen een boek waarin gesteld werd dat je kanker kon overwinnen door positief te denken. Nu ben ik een groot voorstander van positief benaderen, maar het werkt gewoon niet altijd. Door dit te suggereren duw je mensen die het niet redden extra naar beneden. Je hebt dan niet alleen kanker maar bovendien heb je deze ziekte -kennelijk- niet op de juiste manier benaderd.

Professor Scherder valt in deze valkuil. Zuinig zijn op je lijf en een goede conditie opbouwen, dat is prima. Dat houdt echter niet in dat je immuun bent voor ellende.  De kans op een ziekte is misschien iets kleiner.

Ik heb hier met Professor Scherder over gecorrespondeerd. Ik had moeite met zijn houding op de tennisbaan waar hij zegt dat hij nog 12 jaar, minimaal, wil meegaan. Dat lijkt gerechtvaardigd door zijn angst voor de dood en door te kiezen voor gezond leven (geen gebakje).  
Een beetje sneu dat ik – 10 jaar jonger en kern gezond -ik heb op de fiets alle passen in Zwitserland bedwongen en loop veel hard (en hard) -twee jaar geleden ‘een Alzheimer heb opgelopen’.
Zijn huidige leeftijd ga ik zelf niet halen.

Ik heb hem mijn boekje gestuurd en gewezen op bladzijde 70 waar ik Louis van Dijk citeer die zegt dat hij niet bang is voor de dood, wel maakt hij zich zorgen dat hij vanwege zijn ziekte binnenkort het huis moet verlaten.

Het is toeval dat dit stukje over Scherder samenvalt met het stukje over Louis van Dijk.

Ook al bent u misschien geen Queen fan, dit nummer heeft u vast wel eens gehoord

Ik was een beetje verdrietig toen ik hoorde dat Louis van Dijk was overleden.
Heel vaag kan ik een optreden van hem herinneren maar dit kan ook gewoon op de middelbare school zijn geweest waar de muziek docent deze muziek afspeelde.

Toevallig heb ik in het stukje hiervoor ook het interview met Louis van Dijk, omroep Max, beschreven in Hardverwarrend (blz. 70).

De naar mijn menig iets te kordate interviewsters sturen in hoog tempo vragen op hem af: U bent dement, u gaat aftakelen. Bent u daar bang voor. Nee antwoord Louis direct, daar is hij niet bang voor. De vervolgvraag was of hij bang was om niet meer te kunnen spelen. Ook daar was hij niet bang voor, dat zit in zijn systeem dat is niet zomaar weg.

Voor mij persoonlijk werkt dat net zo. Ik kan nog lang blijven schaken en ik kan de toekomst niet overzien dus houd ik me daar niet mee bezig.

Louis zegt in het interview dat hij zelf niet zo veel last heeft van zijn dementie. Herkenbaar.

Voor mij zijn de korte en duidelijke antwoorden van Louis van belang geweest bij het schrijven van mijn boekje.

Ik heb zijn laatste optreden op YouTube bekeken. Hij introduceert het laatste nummer dat hij gaat spelen met de opmerking dat hij gezellig aan het ‘Alzheimeren is’.

Daarom speelt hij een nummer dat min of meer het lijflied lijkt van de Alzheimer stichting.
Het nummer heet Hoop.

Mijn vrouw en ik zetten vanavond ‘Agnes dei’ op, in de prachtige uitvoering van Louis.
Het is net of deze muziek alsmaar blijft doorgaan…

Louis van Dijk – Agnus Dei (Fauré) – YouTube