Maand: december 2020

Niet zo lang geleden zaten we met het hele gezin aan tafel. Dat komt niet eens zo heel vaak voor, zeker niet met de Corona. Hoe dan ook we hadden het toevallig over liedjes op de radio, of beter op Play listen en dan over het (snel) herkennen van een liedje. Dat was helemaal niet toevallig want ik was er zelf over begonnen. Het ging er over dat ik vaak niet op een woord kan komen of de omschrijving van een persoon of wat dan ook. Maar zo zei ik, als het gaat om muzieknummers herkennen, en dan speciaal die gaan over mijn belangrijkste muziekjaren, dan doe ik dat goed.

Daar moet je natuurlijk mee uitkijken en voor dat ik het wist kwam er een Play list tevoorschijn die hiervoor bedoeld was. Je hoorde een klein stukje, je mocht roepen wie het eerst de titel en het liefst ook de groep kon oplepelen. Eerlijk is eerlijk, ik deed aardig mee.

Stom toevallig las ik in het Dagblad van het Noorden een leuk artikel in het kerstnummer over het snel kunnen herkennen van liedjes. Dat was natuurlijk geen toeval want het ging over de top 2000.
In Hardverwarrend schrijf ik hier ook al over. Niet echt origineel is de opmerking dat muziek en herinnering iets speciaals vormen, ook voor dementerenden. 
Overigens heb zelf een hechte relatie met de top 2000  omdat ik deze lijst der lijsten heb gebruikt voor mijn leerlingen om alles te leren van database waarbij de leerlingen vragen beantwoordden (zoals toon alle liedjes van de Beatles, of hoeveel liedjes van de Beatles staan in de top 2000, of welke groep…. u kunt er zich vast wel iets bij voorstellen.)

Het dagblad schrijft dat mensen met dementie zich toch vaak nog liedjes uit hun jeugd herinneren. Een beetje kromme zin over iets dat iedereen herkent. Naar mijn idee – zo beschrijf ik het in Hardverwarrend- is dat je een periode hebt in je leven die bepalend is voor je muziekkeuze en dus ook de herinnering eraan.
De krant legt dat dit juist de muziek tussen je 15^de en 26^ste het sterkst aanwezig.
Wat me aanspreekt is dat er werd gesproken over een ’haakje’.  Dat vind ik leuk omdat ik op die manier ook beschrijf dat je toch nog dingen kunt onthouden door er een haakje aan te maken.

Het artikel is gebaseerd op serieuze wetenschap. Neuropsycholoog Rebekka Schaefer van de universiteit leiden legt uit dat muziek een speciale weg in het geheugen heeft. Dit kan je ook gebruiken als geheugensteentje (om iets te leren). Ook mensen met dementie herinneren vaak nog liedjes uit hun jeugd. De muzikale structuur helpt het brein.
Zelfs bij hele jongen kinderen is dit aanwezig vertelt neuropsycholoog Jaske. Er zijn veel hersengebieden nodig om muziek te verwerken. Dat gebeurt in een mix van melodie, ritme en toonhoogte. En toch komt muziek heel makkelijk binnen. Schaefer geeft aan dat muziek ook gebruikt kan worden om ervaringen en associaties te koppelen. Ik ken weinig mensen die dit daadwerkelijk doen zoals Paint it black als de zwarte kliko bij de weg moet en een nummer van de punkband Greenday als de bio pak aan de beurt is.

Al met al een positief stuk over dementie, en muziek. De snelsten herkennen een nummer in 400 milliseconde dus 0,4 sec.. ) De DJ Gerard Ekdom is volgens mij kampioen in liedjes herkennen.

Het verhaal is samen te vatten: Music was my first love and it will be my last.
Ik wens u een goed nieuw jaar met veel muziek en veel herkenning toe!

P.S. 1 Tijdens het schrijven kijk ik even naar de TV die aanstaat zonder geluid (ok luister naar de top 2000) Ik zie Andre Rieu en hij zegt dat muziek ook een helende werking heeft.
P.S 2, de liedjes van kinderen voor kinderen raak je als ouder ook nooit meer kwijt! 

Ik ben niet geobsedeerd door Alzheimer maar als ik ergens een gids of krant opensla en er staat ergens op de bladzijde het woord Alzheimer, dan zie ik dat direct. En dat terwijl ik dyslectisch ben.

Dankzij dit vermogen zag ik in de gids dat er een film was met als titel ‘De zaak Alzheimer’. In de aankondiging stond dat het iemand met Alzheimer was die een aantal afrekeningen zou uitvoeren.  Ik dacht dat hij nog een aantal zaken wilde regelen, en dat was ook zo, maar anders dan verwacht.  Met de omschrijving ‘dat we in de geest van de Alzheimerpatiënt zouden kijken en ook nog interessante informatie over de ziekte konden opnemen’ wist ik dat ik moest kijken.

Het was helaas geen film maar een serie. Volgens mij viel ik in de vierde aflevering in.

Het viel nogal tegen want ik zag eigenlijk alleen maar moorden. Toevallig had ik een paar dagen daarvoor een hele goede film gezien waarin Tom Cruise de hoofdrol speelt in de film Collateral waarin hij een seriemoordenaar speelt. Ook hier werden om de haverklap mensen omgelegd (om in het jargon te blijven). Deze film vond ik een aanrader. De Belgische uitvoering over Alzheimer viel wat tegen. Ik had eigenlijk helemaal niet door dat hij cognitieve problemen had want hij stuurde moeiteloos door de straat met hoge snelheid en wist ook de politie om de tuin te lijden. Het kan zijn dat hij jong dement was maar naar mij idee was hij daar te oud voor.

Eigenlijk had ik mij verheugd op deze ‘film’ omdat ik het gegeven dat een demente met alles en iedereen afrekent mij aanspreekt. Omdat hij toch niks meer te verliezen heeft is hij eigenlijk onaantastbaar. De Alzheimerman spreekt met de politie en zegt dat hij zijn kop aan het verliezen is. Inderdaad een aardige omschrijving van de ziekte van Alzheimer.

Zelf ben ik ook bezig met een verhaal waarin een Alzheimer de hoofdrol heeft. Misschien ook wel met wat (verborgen) geweld. Iets met afrekening of zo waarbij de hoofdpersoon zelf ook slachtoffer wordt, maar dit altijd beter vindt dan in een verzorgingshuis.
Eigenlijk wil ik nog een prijsvraag uitschrijven voor een kort verhaal met dit thema. Een demente die een geniale list weet te verzinnen (bijvoorbeeld geld stelen van een crimineel) het geld geeft hij aan iemand die dit geld nodig heeft voor een dure operatie.

De laatste aflevering van de zaak Alzheimer heb ik niet meer gezien.

In het dagblad van het noorden, ik heb een weekend abonnement, las ik een artikel over Saskia van Goelst Meier. Zij is 44 jaar en is vijftien jaar geleden hersteld van borstkanker. Helaas heeft ze nu opnieuw kanker gekregen die niet meer te behandelen is.

In Hardverwarrend schrijf ik niet over kanker, logisch dat is een heel andere ziekte als Alzheimer.
Dat ik nu wel hier over schrijf komt door de overeenkomsten met Saskia.
Na de schok van de slechte uitkomst is de conclusie einde verhaal, maar zij gaat het wel op haar eigen manier doen. De tijd die ze nog heeft gaat ze benutten door een reis te maken met haar hond. Ze heeft altijd al veel gereisd en wil nu twee jaar gaan rondreizen, in twee etappes. Ze gaat met haar kleine oranje autootje alleen op stap. Het doel is om veel mensen te spreken, vrouwen, bijzondere personen, empathie geven en geld ophalen voor de bestrijding van baarmoederhalskanker. Ze gaat bloggen over haar ervaring op www.oranjedraak.nl.

Waarom nu dit stuk over kanker?
De reden daarvoor is simpel, er zijn heel veel overeenkomsten met Alzheimer.

Ikzelf heb ook de neiging om weg te willen gaan. Je krijgt meteen na slecht nieuws zin om de boel in de fik te steken en weg te gaan. In Hardverwarrend schrijft ik over een stel die dat daadwerkelijke heeft gedaan en pas na jaren weer teruggingen min of meer gedwongen door de omstandigheden. Zelf heb ik ook zin om weg te gaan waarbij je een klein beetje hoopt dat het in een hele andere omgeving opeens geen cognitieve problemen hebt. Ik speel wel eens met de gedachte om naar Compostella te gaan lopen met mijn vrouw (waarbij we ons huis niet in de fik steken maar tijdelijk onderverhuren. Ik kan ook alleen gaan, met de hond.)
Misschien is mijn tegenwoordige bijna dwangmatige hardlopen hier ook een mooi voorbeeld van. Als je loopt heb je geen problemen, je hoeft alleen maar je benen om en om te zetten. De weg die ken ik wel, die is ingeslepen in mijn systeem. Lopen is goed…
Een tijdje terug schreef ik over Cheryl Strayed die haar verdriet ging weglopen door een wandeling van 1700 KM te maken.
Ik heb net ook een boek met alle fiets beklimmingen in Europa. Hmm kan ook wat zijn.

Een andere overeenkomst met Saskia is dat haar ziekte, net als bij Alzheimer, geen uitzicht biedt. We hopen dat ze lang kan reizen maar hoelang het goed blijft gaan weet niemand. Zij gaat, net als ik, er maar positief tegenaan kijken. We zien het wel!

Ik weet het niet maar er zit natuurlijk ook drang in om iets te doen aan de ziekte al is het maar informeren. Dat heb ik ook. In Hardverwarrend wil ik laten zien wat Jong dement inhoudt wat het verschil is met ouderdoms dementie.

Mocht ik toch gaan zwerven dan wordt dit waarschijnlijk met de fiets. Tenminste, ik op de fiets en mijn vrouw op een elektrische fiets want zo gaan we nu ook regelmatig samen fietsen.
Ik wil mijn voetafdruk niet nog groter maken.
Dus die 500 fietsroutes met de fiets zou kunnen.