In het dagblad van het noorden, ik heb een weekend abonnement, las ik een artikel over Saskia van Goelst Meier. Zij is 44 jaar en is vijftien jaar geleden hersteld van borstkanker. Helaas heeft ze nu opnieuw kanker gekregen die niet meer te behandelen is.
In Hardverwarrend schrijf ik niet over kanker, logisch dat
is een heel andere ziekte als Alzheimer.
Dat ik nu wel hier over schrijf komt door de overeenkomsten met Saskia.
Na de schok van de slechte uitkomst is de conclusie einde verhaal, maar zij
gaat het wel op haar eigen manier doen. De tijd die ze nog heeft gaat ze
benutten door een reis te maken met haar hond. Ze heeft altijd al veel gereisd
en wil nu twee jaar gaan rondreizen, in twee etappes. Ze gaat met haar kleine
oranje autootje alleen op stap. Het doel is om veel mensen te spreken, vrouwen,
bijzondere personen, empathie geven en geld ophalen voor de bestrijding van
baarmoederhalskanker. Ze gaat bloggen over haar ervaring op www.oranjedraak.nl.
Waarom nu dit stuk over kanker?
De reden daarvoor is simpel, er zijn heel veel overeenkomsten met Alzheimer.
Ikzelf heb ook de neiging om weg te willen gaan. Je krijgt
meteen na slecht nieuws zin om de boel in de fik te steken en weg te gaan. In Hardverwarrend
schrijft ik over een stel die dat daadwerkelijke heeft gedaan en pas na jaren weer
teruggingen min of meer gedwongen door de omstandigheden. Zelf heb ik ook zin
om weg te gaan waarbij je een klein beetje hoopt dat het in een hele andere
omgeving opeens geen cognitieve problemen hebt. Ik speel wel eens met de
gedachte om naar Compostella te gaan lopen met mijn vrouw (waarbij we ons huis
niet in de fik steken maar tijdelijk onderverhuren. Ik kan ook alleen gaan, met
de hond.)
Misschien is mijn tegenwoordige bijna dwangmatige hardlopen hier ook een mooi
voorbeeld van. Als je loopt heb je geen problemen, je hoeft alleen maar je benen
om en om te zetten. De weg die ken ik wel, die is ingeslepen in mijn systeem.
Lopen is goed…
Een tijdje terug schreef ik over Cheryl Strayed die haar verdriet ging weglopen
door een wandeling van 1700 KM te maken.
Ik heb net ook een boek met alle fiets beklimmingen in Europa. Hmm kan ook wat
zijn.
Een andere overeenkomst met Saskia is dat haar ziekte, net als bij Alzheimer, geen uitzicht biedt. We hopen dat ze lang kan reizen maar hoelang het goed blijft gaan weet niemand. Zij gaat, net als ik, er maar positief tegenaan kijken. We zien het wel!
Ik weet het niet maar er zit natuurlijk ook drang in om iets te doen aan de ziekte al is het maar informeren. Dat heb ik ook. In Hardverwarrend wil ik laten zien wat Jong dement inhoudt wat het verschil is met ouderdoms dementie.
Mocht ik toch gaan zwerven dan wordt dit waarschijnlijk met
de fiets. Tenminste, ik op de fiets en mijn vrouw op een elektrische fiets want
zo gaan we nu ook regelmatig samen fietsen.
Ik wil mijn voetafdruk niet nog groter maken.
Dus die 500 fietsroutes met de fiets zou kunnen.
