Een tijdje terug alweer heb ik op de TV (hoe ouderwets) de film Interstellar bekeken. De film duurt ongeveer 3 uur. Ik heb gefascineerd naar deze drie uur gekeken met een kleine onderbreking in de vijfde minuut toen mijn vrouw naar bed ging. De beelden zijn echt indrukwekkend “in de ruimte”.  Ik werd helemaal in de wormholes en tijdreizen meegesleurd.

Het verhaal (geen spoiler) is dat de wereld geteisterd wordt door droogte (globale opwarming denk ik) en gered moet worden. Tenminste dat begreep ik ervan. Misschien denkt u nu dat ik alles aanpak om maar een blog te kunnen maken.
Dat is niet zo, ik kom echt weer op dementie uit!

De reis door de ruimte gaat op supersonische snelheid, wat zoals iedereen weet, leidt tot rare situaties die Einstein al beschreef.
De dochter blijft thuis, onze held gaat op reis met als gevolg dat hij door de werking van de relativiteit, bij terugkomst, jonger is dan zijn dochter.
Een probleem hierbij is dat ze elkaar dan niet kunnen ontmoeten, wat logisch is.

Echt mijn koppie duizelde van alle activiteiten en consequenties van het tijdreizen. Bij de voorbereiding van dit blog-je zag ik dat de film voor 10 euro te koop is. Dat zou ik eigenlijk moeten doen. Dan kan ik opnieuw de beleving van de film meemaken en dan vooral van het stuk dat vader en dochter zo dicht als mogelijk bij elkaar kwamen.

De afstand was misschien 10 centimeter maar daar zat ‘de tijd’ tussen.

Hij was blij dat hij zijn dochter zag.
Hij probeerde contact te maken maar het lukte niet. Hij kon het niet. Het werkte niet.

Harry Gregg, voormalig doelman van Manchester United en Noord-Ierland, is zondag op 87-jarige leeftijd in een ziekenhuis overleden. (16-2)

Gregg was op 6 februari 1958 een van de overlevenden van het vliegtuigongeluk bij München waarbij 23 doden vielen, onder wie acht van zijn ploeggenoten. Hij redde meerdere mensen uit het brandende wrak.

De ‘Held van München’ werd vanwege zijn doortastende optreden bij de ramp benoemd tot Lid van de Orde van het Britse Rijk. Zelf relativeerde hij zijn moedige rol en wilde hij vooral als doelman herinnerd worden.

Zijn omschrijving over zijn presentatie als keeper is geweldig:

“Mijn naam is Harry Gregg, ik woon op Windsor Avenue nummer 46.

Ik ben keeper. Op sommige dagen een degelijke, op andere bak ik er niets van.

Overigens is deze houding ook een hele goede manier om een burn-out te voorkomen. Niet dat je het werk niet serieus moet nemen maar wel dat je accepteert dat het ook wel eens mis gaat. Op deze manier gaf ik eigenlijk ook les.

Dat was de titel van de NRC (21-3) over Corona patiënten.  Zelf dacht ik altijd dat als je op de intensive care ligt in Nederland dat je dan een hele grote kans op overleven hebt. Dit is echter niet zo lees ik en bovendien is een langer verblijf op de IC uitputtend en ook slopend. Het is niet waar om te zeggen dat je van een verblijf op de ICT niet beter wordt, maar het vergt veel van je. De 66 jarige voormalig anesthesist Paul Lievers geeft aan dat hij bij een eventuele corona besmetting niet naar de IC wil.  Hij wil niet op zijn 66ste nog beslag leggen op de beperkte capaciteit. Hij vindt dat plaatsen naar mensen moeten gaan die een langer leven voor zich hebben. Hij zou als hij dit wilde zeer waarschijnlijk in aanmerking komen voor een opname.  Een relatief jonge patiënt met een goede gezondheid. 

Om heel eerlijk te zijn: ik zat een beetje te mijmeren dat ik ook Corona in de ergste vorm zou kunnen krijgen. Om mijn positie, en dus de kans op IC opname, wat sterker te maken schoot het door me heen dat ik even niks over mijn dementie moest zeggen. Ik zou zeggen dat ik een kerngezond lichaam heb en dat ik gisteren mijn hardloop record op de 12KM heb verbeterd. Allemaal naar waarheid dus. Nou ja, ik heb niets gelogen maar wel wat verzwegen. 

Dankzij Paul Lievers schaam ik me nu een beetje voor mijn bedachte opzetje. 
Ik ga het, mocht het zo ver komen maar, gewoon zeggen dat ik een Alzheimer ben. 

Nu ik er toch mee bezig ben een niet reanimeren clausule begint ook in zicht te komen….