Categorie: Uncategorized

Nog maar net bekomen van de schrik las ik een tweede artikel die mijn eigen schuld gevoel op de proef stelt. Dit artikel in de weekendbijlage van de NRC is van een veel hoger niveau.
Bron Wie beter hoort wordt niet dement – is het zo simpel?  .
Datum 23 april 2021.
Ik citeer uit het artikel van Sander Voormolen en reageer hierop.De vraag die in het artikel aan de orde komt is of een gehoorapparaat kan voorkomen dat iemand dement wordt? Hard bewijs ontbreekt nog, maar fabrikanten schermen ermee (wat me logisch lijkt want dit kan een boost zijn voor het gebruik van gehoorapparatuur.)

Ook dit is weer een aanval op mij waarbij ik nu zo dom ben geweest om niet op tijd een gehoorapparaat te nemen.

In hardverwarrend schreef ik ook al over het verband tussen Alzheimer (of dementie in het algemeen) en gehoor problemen.  In mijn geval had ik een probleem aan één oor. Links doet het (nog steeds prima)  maar rechts ging rap achteruit. Dit was voordat ik de diagnoses Alzheimer kreeg!

Zoals iedereen doet die merkt dat zijn gehoor misschien wat minder wordt, bestel je niet meteen een gehoorapparaat in deze fase. Je luistert het nog even aan en wie heeft nu eigenlijk wel 100 procent gehoor?  Je schuift het wat op de lange termijn, kijkt eens bij een opticien naar binnen waar ze ook gehoorapparaten verkopen, loopt snel door, googelt naar de prijs van die apparaten en loopt na een paar maanden, op dringend advies van je vrouw uiteindelijk samen met haar een gehoorapparaten winkel binnen. Dit proces heeft me vier (maximaal 6) maanden gekost.

Mijn Alzheimerangst 2 is nu: Ben ik door die stomme vier maanden uitstel dement geworden?

Drie jaar geleden was er al een artikel dat stelt dat slechthorendheid een sterk verband houdt met cognitieve achteruitgang. De mechanismen hierachter waren echter nog onduidelijk.

Drie jaar later werd de stelling in het artikel van de NRC met veel stelligheid gesteld dat elke 10 decibel gehoor verlies zich vertaalt bij ouderen in een verminderende cognitieve prestatie.

Daar was ik blij mee. Ik ben geen oudere demente dus het is niet mijn eigen schuld. Bovendien had ik maar één gehoor probleem zodat ik maar ook voor de helft vatbaar ben.

Ik wist niet meer precies wat één decibel gehoorverlies inhoudt.

Ik vraag Google om hulp en krijg een erg verwarrend antwoord:  
Een vallend blad is goed voor 10 decibel en gefluister is 30 decibel.

Heb je een prima gehoor, dan kun je geluiden vanaf 0 decibel (dB) horen. Heb je een gehoorverlies tussen de 0 en 30 decibel, dan is sprake van lichte gehoor problemen.

Ik ben geen kenner maar elke 10 decibel, waar het artikel over schrijft is in werkelijkheid maar een klein gehoor probleem.  Ik vind de claim dat iedere 10 decibel zich vertaalt met achteruitgang van het geheugen nogal vergaand. Tien decibel is slechts een derde van beginnend gehoorverlies.
Wat ik ook niet snap is dat het effect heeft op het geheugen.  Waarom wordt geheugen genoemd terwijl dementie zich in heel veel andere facetten manifesteert.

Het idee dat minder goed horen van invloed is op cognitieve problemen lijkt me best wel logisch. Uit eigen ervaring weet ik dat een gehoorapparaat niet een w wonder apparaat is. Ook met een gehoorapparaat blijft het opvangen van gesprekken lastig, zeker in een drukke omgeving. Het wordt nooit meer zoals het was toen je in de schoolbanken zat. Wij  hadden docenten waarbij je zachtjes met elkaar kon overleggen omdat ze dat toch niet hoorden).  

Maar wacht even, het ging over het buiten de deur houden van dementie.

Drie bekende Alzheimer wetenschappers geven commentaar.

Olde Rikkering is redelijk positief.  Hij denkt dat bij een gehoorapparaat de winst zit in het afremmen van de aftakeling.

John Hopkins (VS) zegt dat er mechanismen zijn die achteruitgaan. Welke dit nu precies zijn is nog onzeker.

Ook Sander Ubink (Umc Groningen) is niet overtuigd. Er zitten nog  veel haken en ogen aan.

Al met al is het een onontwarbare kluwen.

Zelf kies ik voor de uitleg van Specialist Epidemioloog  Arfan Ikram. Het staat vast dat er een verband is tussen gehoorverlies en achteruitgang maar het is lastig om aan te tonen wat oorzaak en gevolg is.
Als klap op de vuurpijl stelt hij: Ik zie nog niet voor mij hoe een gehoorapparaat dementie zou kunnen terugdringen. Groeien de hersencellen weer uit? Maken ze nieuwe verbindingen?

Daar ben ik het helemaal mee eens.

Ik heb er nog een stukje naar de krant opgestuurd (dat niet is geplaatst).

Alzheimer en gehoor problemen hebben een relatie.  In de bijlage W6 NRC  24 april wordt hierover gediscussieerd. Het is niet duidelijk of een gehoorapparaat Alzheimer voorkomt of dat dit een kip en ei redenatie is.
Zelf kreeg ik een gehoor probleem, alleen aan mijn rechteroor. Vermoedelijk heb ik dit gehoorprobleem een aantal maanden genegeerd. Weer een halfjaar later kreeg ik bij de neuroloog de diagnose Alzheimer. Toch lijkt het mij onwaarschijnlijk dat ik Alzheimer had kunnen voorkomen door eerder een oortje te nemen. De dementie heeft zich de laatste 20 jaar opgebouwd, terwijl mijn oor pas een jaartje problemen gaf. Ik ben het dus eens met de specialist Ikram die de vraag stelt hoe een gehoorapparaat dementie zou kunnen terugdringen. Groeien de hersen dan weer uit?

Ik lees veel, duik graag in kranten en artikelen. Ik wil op de hoogte blijven.
Wanneer er een publicatie is over Alzheimer ben ik er als de kippen bij.
Om eerlijk te zijn ben ik altijd een beetje bang als ik een Alzheimer artikel ga lezen. Ik leid aan Alzheimerverklaringen angst. Stel je voor dat ze opeens ontdekt hebben dat meer dan vier uur achter de computer een risicofactor is….  Dan zou het min of meer mijn eigen schuld zijn dat ik Alzheimer heb gekregen. Sukkel, wie zit er nu zo lang achter zijn PC. Dat is vragen om problemen. Wat betreft computergebruik, mijn leerlingen zaten achter hun PCs. Ik als docent liep rond en gaf hier en daar korte instructies dus mij kan niks gebeuren. Weer serieus, dit was maar een voorbeeldje maar u begrijpt vast wat ik bedoel.
Mijn professor zegt dat ik pech heb gehad en dat is een fijne gedachte over mijn ziekte.

Helaas doemen er steeds meer artikelen op die mijzelf de schuld van mijn ziekte willen geven. Notabene in één week twee aanvallen. Hoe die stukjes opeens opdoemen lijkt toeval te zijn.

De eerste aanval ging over het verband tussen onvoldoende slaap en het krijgen van Alzheimer.  Dit was op de TV in het item van Een vandaag. Een simpele conclusie is dat voldoende slaap goed voor je is maar te weinig slaap leidt tot het krijgen van Alzheimer. Ik schrok hier nogal van. Ik heb een aantal jaren heel hard gewerkt. Soms gaf ik een dag training en dan in de avond nog een avond training, en dan moest ook 120 KM naar huis rijden. Oei heb ik het toch zelf gedaan?

Gelukkig was het ietsje anders. Het ging erom dat als je min of meer continue te weinig slaap krijgt dit de kans verhoogd op het krijgen van dementie. Dat is een beetje hetzelfde idee dat heel veel keuzes die niet goed voor je zijn zoals roken of veel drinken schade kunnen brengen aan je gezondheid. Het item had nog wel een soort van: Het is niet helemaal duidelijk hoe het werkt.
Maar, Margaret Thatcher had ook de gewoonte om heel weinig te slapen.  En geloof het of niet, zij kreeg op latere leeftijd Alzheimer. Dat zegt genoeg lijkt mij.

De laatste blog over micro dosering stond nog maar twee weken op de site of er kwam al een aanvulling op het artikel. Eigenlijk bevat dit goed nieuws.

Mijn bijdrage aan de wetenschap, waarbij ik als proefpersoon fungeer is helaas geëindigd omdat het middel niet significante verbetering toont. Dat vond ik jammer, vooral omdat ik nu het middel niet meer krijg. Ik heb nog gevraagd of ik wat mee kon krijgen maar dat kan niet en bovendien is dat spul heel erg duur.  Ik vond dat heel erg jammer omdat ik naar mijn gevoel zeker 20 goed dagen had in de maand nadat het middel werd toegediend in mijn infuus.
Dit is waarschijnlijk het placebo-effect. Je denkt dat je iets krijgt dat helpt dus helpt het je ook om je beter te voelen.
Overigens kan het best zo zijn dat het bij mij wel degelijk (een)effect had maar bij de overgrote meerderheid van de proefpersonen niet.

In mijn vorige stukje overwoog ik micro dosering. Maar omdat nu weer meewerk aan een nieuwe studie kan dat niet meer.

Maar er is goed nieuws op dit gebied, wat ook komt door een toename van het gebruik van microdoseringen.  
In de NRC las ik dat microdoseringen ook werken als er geen werkzame stof in de capsule zit. Alleen al doordat de verpakking er goed uit ziet en dat er icoontjes op staan van paddenstoelen werkt het net zo goed als de paddenstoelen zelf.

Kortom, iedereen kan het effect bereiken zonder paddenstoelen te slikken.
Geweldig nieuws dus, vandaar deze toevoeging op mijn vorige stukje.

En het is nog bijna gratis ook, je hoeft alleen maar een leeg doosje

met een plaatje van een paddo te kopen.  

Niks aan te doen of sneaky options?

Wanneer iemand de diagnose Alzheimer krijgt (al dan niet jong dement) dan krijg je snel te horen dat hier niks aan te doen is. In Hardverwarrend maak ik gehakt met het idee dat kokosolie zou helpen. Oké je kunt aan je conditie gaan werken, gezond eten en bewegen is altijd goed maar het haalt je ziekte niet weg. Hoewel ik liever een medicijn zou willen is het ook wel prettig dat je zelf niks kunt doen aan je ziekte. Je kan jezelf dan ook geen verwijten maken, tenminste zo voel ik dat.

Oké, ik heb wel eens zwakke momenten, dat ik opeens iets zou willen doen aan de dementie. Meestal is dit zo weer verdwenen maar ik ben nu iets op het spoor.

Disclaimer. Ik wil benadrukken dat ik zeer weinig drink, nog nooit drugs heb gebruikt .
 Ik wil ook niemand aanzetten tot illegale middelen maar.…

In de NRC (een nette en betrouwbare krant) las ik het artikel Creativiteit uit een truffel (donderdag 4 februari 2021). Ik had hier als eens meer over gelezen. Het gaat erom dat je zogenaamde micro doseringen kunt innemen. Je neemt dan niet een dosis van een ‘geestverruimend middel’ maar  slechts een heel klein beetje. Het is bijna homeopathie zou je kunnen zeggen (maar vergeleken homeopathie is dit wel duizend keer sterker.

In het artikel gaat het om kleine hoeveelheden posocobine. Dit middel zou helpen bij creatieve werkers om op goede ideeën te komen. Nu zijn psychedelische paddenstoelen verboden in Nederland maar in een kleine dosering is het lastig te verbieden (zelf lijkt mij dat wel wat en hé ik heb geen werkgever meer.)

Het artikel zoomt ook in op het gebruik voor mensen met ADHD. Toen ik op een school werkte is er een leerling van school gestuurd die een handeltje had in ADHD medicatie omdat dit ook goed zou werken in de examenweek.

Terug naar serieuze zaken. Er wordt veel onderzoek gedaan naar deze microdosering. Je kunt je hiervoor als proefpersoon aanmelden. Dat kan ik vanwege mijn medicijn onderzoek helaas niet doen maar wie weet later.

Voor mij is het volgende citaat uit het artikel de belangrijkste:
Over de werking van psychedelische middelen in het algemeen zijn twee dingen bekend. Bij hoge doseringen wordt de reflectie gedempt (handig voor brainstormen). Die extra verwarring zit ik niet op te wachten.
Ik heb mijn zinnen gezet op de zenuwherstellende paddenstoelen.. er zit een stofje in waardoor je geheugen beter wordt.  Dat zou iets kunnen zijn voor mij ?!

Mijn Engels is niet zo goed maar ik gebruik liever het Engelse woord smalltalk dan gebabbel.
Ik wil nog een toevoeging maken op het muzikale stukje over de kracht van de muziek waarbij zelfs dementerenden muziek snel herkennen en gaan meezingen. Muziek is sterk aanwezig en kan daardoor stimuleren. Dit kan door de vele triggers die de muziek oproept, melodie, ritme en tekst. Laten we niet dommetje spelen, iedereen kent dit effect, zowel bij gezonde mensen als bij dementerenden.

Wat ik jammer vind is dat er geen enkele auteur wijst op het feit dat dementerenden zo ongelofelijk ad rem kunnen zijn. Ook dat heeft niet iedereen maar heel veel mensen met dementie zijn bijzonder goed in staat om smalltalk te spreken.

Mijn eerder gebruikte voorbeeld is Ia-dea waarna de dame netjes Poef roept. Oké een tegenwerping kan zijn dat dit een rijmpje is of zelfs een gedicht dus dicht tegen muziek aan.

Het kan ook anders. Just met het babbelen in standaard zitten kunnen dementen prima meedoen. Het mooie is dat er dan zelfs ad-rem gereageerd kan worden.

Mijn vrouw en ik staan met iemand die dementie heeft te babbelen. Mijn vrouw brengt een anderhalve meter toost uit met de kreet “op het leven”. Direct reageert de andere persoon “of op wat ervan over is”.

Het werkt ook met elkaar vliegen afvangen. Een jong ventje zegt tegen een demente opa, mijn vader heeft een hele snelle auto.  Daar kan hij heel hard mee rijden. Opa antwoord ad rem, dan hoop ik maar dat hij dat niet doet als jij in de auto zit.

Ikzelf kan dat ook, goede of slechte dat maakt niet uit. Je maakt een kwinkslag, of reageert op een eigen manier.

Dat muziek je uit een roes haalt en het beste uit je haalt dat snap ik.
Maar zou iemand me eens kunnen uitleggen hoe het werkt met smalltalk.

Misschien denkt u dat het alleen bij jong dementen werkt, of dat het altijd hetzelfde verhaaltje is dat opa altijd als ‘dooddoener’ gebruikt.
Ik weet zeker dat het meer om het lijf heeft!
In Hardverwarrend schreef ik over mijn opa. Hij was aardig in de war. Er kwam een persoon aan die ook in deze gesloten afdeling zat. De man gaf mijn opa een hand en ons ook. Mijn opa kende hem totaal niet. Nadat de man verder was gelopen sprak mijn opa vergoelijkend over de ontmoeting: Deze meneer is niet helemaal goed in zijn hoofd.
Helemaal goed voor iemand in een gesloten inrichting.

Stuur uw voorbeelden gerust in.

Niet zo lang geleden zaten we met het hele gezin aan tafel. Dat komt niet eens zo heel vaak voor, zeker niet met de Corona. Hoe dan ook we hadden het toevallig over liedjes op de radio, of beter op Play listen en dan over het (snel) herkennen van een liedje. Dat was helemaal niet toevallig want ik was er zelf over begonnen. Het ging er over dat ik vaak niet op een woord kan komen of de omschrijving van een persoon of wat dan ook. Maar zo zei ik, als het gaat om muzieknummers herkennen, en dan speciaal die gaan over mijn belangrijkste muziekjaren, dan doe ik dat goed.

Daar moet je natuurlijk mee uitkijken en voor dat ik het wist kwam er een Play list tevoorschijn die hiervoor bedoeld was. Je hoorde een klein stukje, je mocht roepen wie het eerst de titel en het liefst ook de groep kon oplepelen. Eerlijk is eerlijk, ik deed aardig mee.

Stom toevallig las ik in het Dagblad van het Noorden een leuk artikel in het kerstnummer over het snel kunnen herkennen van liedjes. Dat was natuurlijk geen toeval want het ging over de top 2000.
In Hardverwarrend schrijf ik hier ook al over. Niet echt origineel is de opmerking dat muziek en herinnering iets speciaals vormen, ook voor dementerenden. 
Overigens heb zelf een hechte relatie met de top 2000  omdat ik deze lijst der lijsten heb gebruikt voor mijn leerlingen om alles te leren van database waarbij de leerlingen vragen beantwoordden (zoals toon alle liedjes van de Beatles, of hoeveel liedjes van de Beatles staan in de top 2000, of welke groep…. u kunt er zich vast wel iets bij voorstellen.)

Het dagblad schrijft dat mensen met dementie zich toch vaak nog liedjes uit hun jeugd herinneren. Een beetje kromme zin over iets dat iedereen herkent. Naar mijn idee – zo beschrijf ik het in Hardverwarrend- is dat je een periode hebt in je leven die bepalend is voor je muziekkeuze en dus ook de herinnering eraan.
De krant legt dat dit juist de muziek tussen je 15^de en 26^ste het sterkst aanwezig.
Wat me aanspreekt is dat er werd gesproken over een ’haakje’.  Dat vind ik leuk omdat ik op die manier ook beschrijf dat je toch nog dingen kunt onthouden door er een haakje aan te maken.

Het artikel is gebaseerd op serieuze wetenschap. Neuropsycholoog Rebekka Schaefer van de universiteit leiden legt uit dat muziek een speciale weg in het geheugen heeft. Dit kan je ook gebruiken als geheugensteentje (om iets te leren). Ook mensen met dementie herinneren vaak nog liedjes uit hun jeugd. De muzikale structuur helpt het brein.
Zelfs bij hele jongen kinderen is dit aanwezig vertelt neuropsycholoog Jaske. Er zijn veel hersengebieden nodig om muziek te verwerken. Dat gebeurt in een mix van melodie, ritme en toonhoogte. En toch komt muziek heel makkelijk binnen. Schaefer geeft aan dat muziek ook gebruikt kan worden om ervaringen en associaties te koppelen. Ik ken weinig mensen die dit daadwerkelijk doen zoals Paint it black als de zwarte kliko bij de weg moet en een nummer van de punkband Greenday als de bio pak aan de beurt is.

Al met al een positief stuk over dementie, en muziek. De snelsten herkennen een nummer in 400 milliseconde dus 0,4 sec.. ) De DJ Gerard Ekdom is volgens mij kampioen in liedjes herkennen.

Het verhaal is samen te vatten: Music was my first love and it will be my last.
Ik wens u een goed nieuw jaar met veel muziek en veel herkenning toe!

P.S. 1 Tijdens het schrijven kijk ik even naar de TV die aanstaat zonder geluid (ok luister naar de top 2000) Ik zie Andre Rieu en hij zegt dat muziek ook een helende werking heeft.
P.S 2, de liedjes van kinderen voor kinderen raak je als ouder ook nooit meer kwijt! 

Ik ben niet geobsedeerd door Alzheimer maar als ik ergens een gids of krant opensla en er staat ergens op de bladzijde het woord Alzheimer, dan zie ik dat direct. En dat terwijl ik dyslectisch ben.

Dankzij dit vermogen zag ik in de gids dat er een film was met als titel ‘De zaak Alzheimer’. In de aankondiging stond dat het iemand met Alzheimer was die een aantal afrekeningen zou uitvoeren.  Ik dacht dat hij nog een aantal zaken wilde regelen, en dat was ook zo, maar anders dan verwacht.  Met de omschrijving ‘dat we in de geest van de Alzheimerpatiënt zouden kijken en ook nog interessante informatie over de ziekte konden opnemen’ wist ik dat ik moest kijken.

Het was helaas geen film maar een serie. Volgens mij viel ik in de vierde aflevering in.

Het viel nogal tegen want ik zag eigenlijk alleen maar moorden. Toevallig had ik een paar dagen daarvoor een hele goede film gezien waarin Tom Cruise de hoofdrol speelt in de film Collateral waarin hij een seriemoordenaar speelt. Ook hier werden om de haverklap mensen omgelegd (om in het jargon te blijven). Deze film vond ik een aanrader. De Belgische uitvoering over Alzheimer viel wat tegen. Ik had eigenlijk helemaal niet door dat hij cognitieve problemen had want hij stuurde moeiteloos door de straat met hoge snelheid en wist ook de politie om de tuin te lijden. Het kan zijn dat hij jong dement was maar naar mij idee was hij daar te oud voor.

Eigenlijk had ik mij verheugd op deze ‘film’ omdat ik het gegeven dat een demente met alles en iedereen afrekent mij aanspreekt. Omdat hij toch niks meer te verliezen heeft is hij eigenlijk onaantastbaar. De Alzheimerman spreekt met de politie en zegt dat hij zijn kop aan het verliezen is. Inderdaad een aardige omschrijving van de ziekte van Alzheimer.

Zelf ben ik ook bezig met een verhaal waarin een Alzheimer de hoofdrol heeft. Misschien ook wel met wat (verborgen) geweld. Iets met afrekening of zo waarbij de hoofdpersoon zelf ook slachtoffer wordt, maar dit altijd beter vindt dan in een verzorgingshuis.
Eigenlijk wil ik nog een prijsvraag uitschrijven voor een kort verhaal met dit thema. Een demente die een geniale list weet te verzinnen (bijvoorbeeld geld stelen van een crimineel) het geld geeft hij aan iemand die dit geld nodig heeft voor een dure operatie.

De laatste aflevering van de zaak Alzheimer heb ik niet meer gezien.

In het dagblad van het noorden, ik heb een weekend abonnement, las ik een artikel over Saskia van Goelst Meier. Zij is 44 jaar en is vijftien jaar geleden hersteld van borstkanker. Helaas heeft ze nu opnieuw kanker gekregen die niet meer te behandelen is.

In Hardverwarrend schrijf ik niet over kanker, logisch dat is een heel andere ziekte als Alzheimer.
Dat ik nu wel hier over schrijf komt door de overeenkomsten met Saskia.
Na de schok van de slechte uitkomst is de conclusie einde verhaal, maar zij gaat het wel op haar eigen manier doen. De tijd die ze nog heeft gaat ze benutten door een reis te maken met haar hond. Ze heeft altijd al veel gereisd en wil nu twee jaar gaan rondreizen, in twee etappes. Ze gaat met haar kleine oranje autootje alleen op stap. Het doel is om veel mensen te spreken, vrouwen, bijzondere personen, empathie geven en geld ophalen voor de bestrijding van baarmoederhalskanker. Ze gaat bloggen over haar ervaring op www.oranjedraak.nl.

Waarom nu dit stuk over kanker?
De reden daarvoor is simpel, er zijn heel veel overeenkomsten met Alzheimer.

Ikzelf heb ook de neiging om weg te willen gaan. Je krijgt meteen na slecht nieuws zin om de boel in de fik te steken en weg te gaan. In Hardverwarrend schrijft ik over een stel die dat daadwerkelijke heeft gedaan en pas na jaren weer teruggingen min of meer gedwongen door de omstandigheden. Zelf heb ik ook zin om weg te gaan waarbij je een klein beetje hoopt dat het in een hele andere omgeving opeens geen cognitieve problemen hebt. Ik speel wel eens met de gedachte om naar Compostella te gaan lopen met mijn vrouw (waarbij we ons huis niet in de fik steken maar tijdelijk onderverhuren. Ik kan ook alleen gaan, met de hond.)
Misschien is mijn tegenwoordige bijna dwangmatige hardlopen hier ook een mooi voorbeeld van. Als je loopt heb je geen problemen, je hoeft alleen maar je benen om en om te zetten. De weg die ken ik wel, die is ingeslepen in mijn systeem. Lopen is goed…
Een tijdje terug schreef ik over Cheryl Strayed die haar verdriet ging weglopen door een wandeling van 1700 KM te maken.
Ik heb net ook een boek met alle fiets beklimmingen in Europa. Hmm kan ook wat zijn.

Een andere overeenkomst met Saskia is dat haar ziekte, net als bij Alzheimer, geen uitzicht biedt. We hopen dat ze lang kan reizen maar hoelang het goed blijft gaan weet niemand. Zij gaat, net als ik, er maar positief tegenaan kijken. We zien het wel!

Ik weet het niet maar er zit natuurlijk ook drang in om iets te doen aan de ziekte al is het maar informeren. Dat heb ik ook. In Hardverwarrend wil ik laten zien wat Jong dement inhoudt wat het verschil is met ouderdoms dementie.

Mocht ik toch gaan zwerven dan wordt dit waarschijnlijk met de fiets. Tenminste, ik op de fiets en mijn vrouw op een elektrische fiets want zo gaan we nu ook regelmatig samen fietsen.
Ik wil mijn voetafdruk niet nog groter maken.
Dus die 500 fietsroutes met de fiets zou kunnen.

Ik ben al jaren een groot fan van de schrijver Tim Krabbé. Dat begon al heel lang geleden toen hij de twee schaakboeken over schaak curiosa uitbracht. Later kwamen daar de verhalen bij over wielrennen, wat ik op toeristische niveau ook heb gedaan. Weer verder natuurlijk de bekende boeken zoals het huiveringwekkende Spoorloos. Zijn laatste boek was wat te dik voor mij maar ik heb bijvoorbeeld wel het boek “We zijn maar we zijn niet geschift” dat na heel veel uitzoeken een beeld geeft van de shooting in Columbine, in vierhonderd bladzijden. Overigens heb ik deze titel overgenomen in mijn boek Hardverwarrend met de herhaaldelijk gebruikte slogan:  
ik ben niet gek, ik heb dement.

Tim Krabbé is gefascineerd door toevalligheden en dat heb ik zelf ook wel een beetje. Beter gezegd door een aparte manier van toevalligheden. Ik heb daar zelf ook een voorbeeld van. Ik ging – heel lang geleden alweer- naar een lezing van Tim, ik meen ergens in Friesland. Na afloop van de fijne presentatie was er gelegenheid om een boek te kopen en te laten signeren. Ik had speciaal hiervoor een ouder schaakboek meegenomen dat ging over de Babsontask vraag. De “vraag” is of het mogelijk was een schaakprobleem te maken met een hele ingewikkelde opdracht. Er werd al jaren geprobeerd om dit voor elkaar te krijgen maar geen enkele componist (zo heet dat ook bij schaken) was erin geslaagd. Maar opeens was er een onbekende componist met een prachtige oplossing. Tim had daar een boekje over geschreven, en dat had ik in Friesland mee om ook te laten later signeren. Tim was blij verrast dat ik met dit boekje over de “Babsontask” kwam (de lezing ging niet over schaken maar over zijn boeken). Toen er direct achter mij nog iemand kwam met hetzelfde -weinig bekende- boekje- waren we alle drie heel blij met deze samenloop van omstandigheden en een mooi verhaal… Laat ik nu toevallig eenzelfde soort ervaring hebben:Ik schreef een verhaal, niet voor mijn blog en niet over dementie. Op een wat onverklaarbare manier (eigenlijk ook niet want ik heb al eens beweerd dat ik regelmatig verval in archaïsch taalgebruik) gebruikte ik opeens “Heilige Graal ”. Die hoor je niet vaak!

,s Avonds lees ik in bed een boekje over hardlopen (Alles wat je wilt weten over hardlopen) en ik lees over blessures en dat ze op zoek zijn naar de heilige graal om blessures te voorkomen.
De auteur, Mariska Van Sprundel schijft ook over haar eigen hardloop ervaring.In hoofdstuk 3 gaat het over lopen, klappen opvangen en blessures. Na een lange periode niet lopen kan ze eindelijk weer trainen. In een wedstrijd in Schoorl loopt ze voor het eerst in anderhalf jaar een 10 KM. Ze verwacht er niet veel van maar het gaat fantastisch, de kilometers vliegen voorbij en ze finisht in 48 minuten en 43 seconden. In het boek had ik gelezen dat je ook met je aantal passen per minuut kunt spelen. Ik heb 88 per minuut en dat is prima. Wat ook kan is je paslengte groter maken. Daar deed ik nog niks mee. Ik besloot daaraan te gaan werken, hoewel het natuurlijk wel meer energie vraagt.
Geloof het of niet, maar ik zette meteen een nieuw record op de 10 KM.  

Jammer dat ik net 7 seconden te snel was…

Vandaag prachtig weer. Mijn vrouw aan het werk en ik op stap met het hondje.

We lopen via ‘het beton pad’. Dit is in het Dwingelderveld aangelegd en is bedoeld als wandeling die ook voor invaliden te doen is.

Terwijl hond en ik daar lopen schiet het mij opeens weer te binnen. Ik weet het tweede leuke voorval ook weer. Niet te geloven! Logisch dat het me nu te binnen schoot want het ging over het betonpad.

Toen we met ons drietjes (man vrouw en hond) liepen vroegen wij (behalve de hond natuurlijk) ons af hoe lang dit betonpad nu eigenlijk is. We waren al een stukje onderweg maar ik zei ik ga wel tellen. Daar heb ik een aantal trucjes voor die ik graag wil delen. 1: tel van 1 tot 80. Dat is namelijk precies 60 meter. 2: gebruik je vingers om de 60 meters bij te houden. Bij iedere 80 stappen een vinger erbij. 3: Is je hand vol, ga dan door met je vingers om de groep van vijf te tellen.

Laatste tip, ben je te laat begonnen met tellen, tel dan het laatste stuk dat je gemist hebt dubbel. Dat laatste deed ik maar dit werd een beetje lastig. 2,4,6,8, is makkelijk maar ik moest ook nog met mijn vingers de score bijhouden en bij 48, 50 ging ik over op 70, 72 herstelde dit weer ging weer door, kortom erg lastig.

Hoeveel schat je in vroeg mijn vrouw?  Het laatste stuk moest ik nog even via mijn vingers berekenen met een kleine toeslag voor de paar mislukte. Het zijn precies 2500 meters antwoorde ik.

We liepen een paar meter verder waar we voor het eerste van ons leven een bordje zagen staan over het betonpad. Op het bordje stond simpelweg de afstand erbij. Inderdaad precies 2,5 kilometer.
Uitermate tevreden en licht balorig stapte ik weer in de auto op weg naar huis.

Een dag later koos ik, alleen op pad, weer dezelfde route. Het weer was top, zonnig ook!
Samen besloten hond en ik voor nog een lus, genieten. Ik had een klein beetje stress omdat ik niet zeker meer wist of ik de auto op slot had geknipt. Achteraf was dit natuurlijk wel zo. Ook had ik deze route zelden gelopen. Gelukkig kwam ik uit bij de camping waar ik al jaren niet meer was geweest maar nu wist ik de weg wel weer. Het laatste stuk deed ik niet helemaal goed waardoor ik toch nog een stukje over de weg moest lopen.
Het was niet druk. Ik kon de 312 meter over de verharde weg zonder autoverkeer afleggen!
Weer was ik blij met mijn wandeling.

Weer twee dagen later met mijn vrouw (en hond) op het beroemde pad. Er hing een soort “Indian Summer” in de lucht met prachtig herfsttinten.  Het was prachtig!

Toen we min of meer rond waren kwamen we bijna gelijk uit op de kruising met andere lopers. Mijn vrouw had deze twee mensen al gezien bij de start van het pad. Zelf zag ik nu pas dat er een wens werd uitgevoerd. Een jonge vrouw wilde nog één keer van de natuur genieten en haar vader -vermoede- ik, voerde dit uit zonder anderen i.v.m. Corona.  

We maakten oogcontact om elkaar te passeren. Ik heb als gebaar nog mijn hand opgeheven.
Totdat we thuis waren heb ik gevochten tegen mijn tranen. Ook nu ik het weer beschrijf.

Ik ben bevoorrecht  dat ik nog lang hier kan lopen.