Vandaag prachtig weer. Mijn vrouw aan het werk en ik op stap met het hondje.
We lopen via ‘het beton pad’. Dit is in het Dwingelderveld aangelegd en is bedoeld als wandeling die ook voor invaliden te doen is.
Terwijl hond en ik daar lopen schiet het mij opeens weer te binnen. Ik weet het tweede leuke voorval ook weer. Niet te geloven! Logisch dat het me nu te binnen schoot want het ging over het betonpad.
Toen we met ons drietjes (man vrouw en hond) liepen vroegen wij (behalve de hond natuurlijk) ons af hoe lang dit betonpad nu eigenlijk is. We waren al een stukje onderweg maar ik zei ik ga wel tellen. Daar heb ik een aantal trucjes voor die ik graag wil delen. 1: tel van 1 tot 80. Dat is namelijk precies 60 meter. 2: gebruik je vingers om de 60 meters bij te houden. Bij iedere 80 stappen een vinger erbij. 3: Is je hand vol, ga dan door met je vingers om de groep van vijf te tellen.
Laatste tip, ben je te laat begonnen met tellen, tel dan het laatste stuk dat je gemist hebt dubbel. Dat laatste deed ik maar dit werd een beetje lastig. 2,4,6,8, is makkelijk maar ik moest ook nog met mijn vingers de score bijhouden en bij 48, 50 ging ik over op 70, 72 herstelde dit weer ging weer door, kortom erg lastig.
Hoeveel schat je in vroeg mijn vrouw? Het laatste stuk moest ik nog even via mijn vingers berekenen met een kleine toeslag voor de paar mislukte. Het zijn precies 2500 meters antwoorde ik.
We liepen een paar meter verder waar we voor het eerste van
ons leven een bordje zagen staan over het betonpad. Op het bordje stond simpelweg
de afstand erbij. Inderdaad precies 2,5 kilometer.
Uitermate tevreden en licht balorig stapte ik weer in de auto op weg naar huis.
Een dag later koos ik, alleen op pad, weer dezelfde route. Het
weer was top, zonnig ook!
Samen besloten hond en ik voor nog een lus, genieten. Ik had een klein beetje
stress omdat ik niet zeker meer wist of ik de auto op slot had geknipt.
Achteraf was dit natuurlijk wel zo. Ook had ik deze route zelden gelopen. Gelukkig
kwam ik uit bij de camping waar ik al jaren niet meer was geweest maar nu wist
ik de weg wel weer. Het laatste stuk deed ik niet helemaal goed waardoor ik
toch nog een stukje over de weg moest lopen.
Het was niet druk. Ik kon de 312 meter over de verharde weg zonder autoverkeer
afleggen!
Weer was ik blij met mijn wandeling.
Weer twee dagen later met mijn vrouw (en hond) op het beroemde pad. Er hing een soort “Indian Summer” in de lucht met prachtig herfsttinten. Het was prachtig!
Toen we min of meer rond waren kwamen we bijna gelijk uit op de kruising met andere lopers. Mijn vrouw had deze twee mensen al gezien bij de start van het pad. Zelf zag ik nu pas dat er een wens werd uitgevoerd. Een jonge vrouw wilde nog één keer van de natuur genieten en haar vader -vermoede- ik, voerde dit uit zonder anderen i.v.m. Corona.
We maakten oogcontact om elkaar te passeren. Ik heb als
gebaar nog mijn hand opgeheven.
Totdat we thuis waren heb ik gevochten tegen mijn tranen. Ook nu ik het weer
beschrijf.
Ik ben bevoorrecht dat ik nog lang hier kan lopen.
