Een tijdje terug alweer heb ik op de TV (hoe ouderwets) de film Interstellar bekeken. De film duurt ongeveer 3 uur. Ik heb gefascineerd naar deze drie uur gekeken met een kleine onderbreking in de vijfde minuut toen mijn vrouw naar bed ging. De beelden zijn echt indrukwekkend “in de ruimte”.  Ik werd helemaal in de wormholes en tijdreizen meegesleurd.

Het verhaal (geen spoiler) is dat de wereld geteisterd wordt door droogte (globale opwarming denk ik) en gered moet worden. Tenminste dat begreep ik ervan. Misschien denkt u nu dat ik alles aanpak om maar een blog te kunnen maken.
Dat is niet zo, ik kom echt weer op dementie uit!

De reis door de ruimte gaat op supersonische snelheid, wat zoals iedereen weet, leidt tot rare situaties die Einstein al beschreef.
De dochter blijft thuis, onze held gaat op reis met als gevolg dat hij door de werking van de relativiteit, bij terugkomst, jonger is dan zijn dochter.
Een probleem hierbij is dat ze elkaar dan niet kunnen ontmoeten, wat logisch is.

Echt mijn koppie duizelde van alle activiteiten en consequenties van het tijdreizen. Bij de voorbereiding van dit blog-je zag ik dat de film voor 10 euro te koop is. Dat zou ik eigenlijk moeten doen. Dan kan ik opnieuw de beleving van de film meemaken en dan vooral van het stuk dat vader en dochter zo dicht als mogelijk bij elkaar kwamen.

De afstand was misschien 10 centimeter maar daar zat ‘de tijd’ tussen.

Hij was blij dat hij zijn dochter zag.
Hij probeerde contact te maken maar het lukte niet. Hij kon het niet. Het werkte niet.