Ik was een beetje verdrietig toen ik hoorde dat Louis van Dijk was overleden.
Heel vaag kan ik een optreden van hem herinneren maar dit kan ook gewoon op de middelbare school zijn geweest waar de muziek docent deze muziek afspeelde.
Toevallig heb ik in het stukje hiervoor ook het interview met Louis van Dijk, omroep Max, beschreven in Hardverwarrend (blz. 70).
De naar mijn menig iets te kordate interviewsters sturen in hoog tempo vragen op hem af: U bent dement, u gaat aftakelen. Bent u daar bang voor. Nee antwoord Louis direct, daar is hij niet bang voor. De vervolgvraag was of hij bang was om niet meer te kunnen spelen. Ook daar was hij niet bang voor, dat zit in zijn systeem dat is niet zomaar weg.
Voor mij persoonlijk werkt dat net zo. Ik kan nog lang blijven schaken en ik kan de toekomst niet overzien dus houd ik me daar niet mee bezig.
Louis zegt in het interview dat hij zelf niet zo veel last heeft van zijn dementie. Herkenbaar.
Voor mij zijn de korte en duidelijke antwoorden van Louis van belang geweest bij het schrijven van mijn boekje.
Ik heb zijn laatste optreden op YouTube bekeken. Hij introduceert het laatste nummer dat hij gaat spelen met de opmerking dat hij gezellig aan het ‘Alzheimeren is’.
Daarom speelt hij een nummer dat min of meer het lijflied lijkt van de Alzheimer stichting.
Het nummer heet Hoop.
Mijn vrouw en ik zetten vanavond ‘Agnes dei’ op, in de prachtige uitvoering van Louis.
Het is net of deze muziek alsmaar blijft doorgaan…
