Prof Scherder heeft een programma waarbij hij mensen spreekt met problemen. Het goede van deze serie (ik heb twee van de vier afleveringen gezien) is dat hij zelf eerlijk en openhartig is over zijn eigen ‘problemen’. Wanneer hij een gesprek heeft met een jongere die -ik noem maar wat- een fobie heeft, dan zegt hij bijna altijd, “dat heb ik ook”.
De vierde en laatste aflevering ging over de angst voor de dood. Het leek me vrij voor de hand liggend dat de professor ook angst voor de dood heeft. Ik denk zelfs dat iedereen daar bang voor is, dus zo bijzonder is dat niet. Pas als het einde echt in zicht komt kan de angst uiteindelijk worden omgezet in berusting en acceptatie.
In de uitzending zat een meisje dat aan hockey doet. Zij heeft een afwijking waardoor ze, zelfs als ze weinig eet, toch aankomt. Dat lijdt tot vervelende situaties.
Afgezien van de wat vreemde sprong, van dood naar aankomen
komt de professor toch weer bij een angst. Hij eet absoluut geen gebakje, net
als het meisje met de afwijking. (haar vriendin neemt wel een gebakje.)
Meneer Scherder neemt nooit een gebakje omdat hij bang is dat het eten van
gebak zijn levensduur negatief beïnvloedt. Sterker nog, hij komt bij een
fitness freak die met halters jongleert. Dat wil de professor ook gaan doen. De
fitness man slikt voor 500 euro per maand aan voedingssupplementen om maar zo
lang mogelijk te leven. Tja, zie titel van dit stukje.
In de krant las ik toevallig dat er een soort protest was ontstaan tegen een boek waarin gesteld werd dat je kanker kon overwinnen door positief te denken. Nu ben ik een groot voorstander van positief benaderen, maar het werkt gewoon niet altijd. Door dit te suggereren duw je mensen die het niet redden extra naar beneden. Je hebt dan niet alleen kanker maar bovendien heb je deze ziekte -kennelijk- niet op de juiste manier benaderd.
Professor Scherder valt in deze valkuil. Zuinig zijn op je lijf en een goede conditie opbouwen, dat is prima. Dat houdt echter niet in dat je immuun bent voor ellende. De kans op een ziekte is misschien iets kleiner.
Ik heb
hier met Professor Scherder over gecorrespondeerd. Ik had
moeite met zijn houding op de tennisbaan waar hij zegt dat hij nog 12 jaar,
minimaal, wil meegaan. Dat lijkt gerechtvaardigd door zijn angst voor de dood
en door te kiezen voor gezond leven (geen gebakje).
Een beetje sneu dat ik – 10 jaar jonger en kern gezond -ik heb op de fiets alle
passen in Zwitserland bedwongen en loop veel hard (en hard) -twee jaar geleden
‘een Alzheimer heb opgelopen’.
Zijn huidige leeftijd ga ik zelf niet halen.
Ik heb hem mijn boekje gestuurd en gewezen op bladzijde 70 waar ik Louis van Dijk citeer die zegt dat hij niet bang is voor de dood, wel maakt hij zich zorgen dat hij vanwege zijn ziekte binnenkort het huis moet verlaten.
Het is toeval dat dit stukje over Scherder samenvalt met het stukje over Louis van Dijk.
Ook al bent u misschien geen Queen fan, dit nummer heeft u vast wel eens gehoord
