In Hardverwarrend schreef ik al een stukje over de mooie vlogs die Frank maakt over dementie. De eerste aflevering ging over zijn eigen vader. Ik vond dit mooie stukjes en vond het jammer dat het na 5 afleveringen ophield. Ik meende zelfs – ten onrechte- dat er geen stukjes meer kwamen omdat er te weinig aandacht voor was. Gelukkig was dit niet het geval en komt nu de tweede serie van de vlogs.
De nieuwe serie begint weer met zijn vader. Samen zijn ze aan het fietsen. Hierbij houden ze de keurige snelheid van 30 KM per uur aan. Frank complementeert zijn vader met zijn prestatie. In de camera speekt hij zijn verwondering uit. Het hoofd doet het niet goed meer maar zijn lichaam is wel in staat om in hoog tempo te fietsen. Het is iets dubbels, iets ongrijpbaars.
Voor mezelf is dit ook heel herkenbaar. Ik fiets niet heel veel maar heb me gestort op het hardlopen. Het is heerlijk om iets op te pakken waarin je (nog steeds) iets beter kan worden.
Er verdwijnen hier en daar wat vaardigheden maar daar staat tegenover dat je wel je tijd op de 10 KM weer een paar seconden kan verbeteren.
Daarom zijn deze buitenactiviteiten ook zo prettig. Je hoeft alleen maar je trappers rond te draaien, of je voeten te bewegen, en je gaat. Je wordt hier beter in, je haalt mensen in, je geniet van je lijf dat het nog zo goed doet.
Mijn ambitie op dit gebied was om de 10 mile te lopen en dan wel binnen de 90 minuten.
Hoewel de cascaderun van Hoogeveen niet door ging heb ik dit op mijn eigen parcours nu gehaald!
De nieuwe uitdaging van de halve marathon (binnen 2 uur) vergt nog wat training.
Ik maak me een klein beetje zorgen op dit gebied:
Lopen gaat niet vanzelf natuurlijk. Bovendien – je zit niet altijd in de optimale flow- wil je lijf graag stoppen met hardlopen. Je moet jezelf dus aansporen en oppeppen.
Maar aansporen en oppeppen zijn taken die je met je hoofd doet…
Nou goed, als dat niet meer lukt dan ga ik gewoon rustig in het bos lopen.
