In hardverwarrend schijf ik dat ik niet meer ga skiën. Ik moet zoveel handelingen doen voordat ik naar beneden ga, en ook dan ben je nog lang niet klaar. Dat lukt me niet meer.
Bij het surfen in Scheveningen zijn vijf zeer ervaren surfers
omgekomen. Hartverscheurend.
Ze waren nog niet half zo oud als ik.
Ik lees dat je voor surfen nog meer handelingen moet doen
dan bij skiën. Een gemiddelde surf sessie duurt 3 uur en vergt de volgende
handelingen: Board Waxen, wetsuit aan, naar het strand, het water in, peddelden,
wachten tot er plek is, dan de golf pakken en vijftien seconden genieten – als
je in balans kunt blijven.
Afronden met twee minuten terug peddelen voor de volgende wave. Na afloop spullen
schoonmaken en opbergen (met de nodige handelingen), douchen.
Geen sport voor mij dus.
In de NRC scande ik een artikel over euthanasie. Dat is altijd
ingewikkeld. De laatste maanden kijk ik wat vaker naar de overlijdensadvertenties.
Ongewild vergelijk je de leeftijd met je eigen geboortedatum. Incidenteel is er iemand jonger dan ik ben,
maar ik ga nog wel een tijdje mee.
Wat mij opvalt is dat ik overlijdensadvertenties zie waaruit duidelijk blijkt dat de persoon voor euthanasie heeft gekozen. Zelf ben ik in een beginnend stadium om hier ook afspraken over te maken. Mijn arts heeft nu een verklaring van mij. Omdat ik nog heel veel fijne en goede momenten heb vind ik een niet reanimeren verklaring te vroeg, kan altijd nog.
Het verbaast mij dat de keuze voor euthanasie het vermelden waard is op de rouw kaart. Ik heb er geen mening over, het valt me gewoon op.
Regelmatig lees je dan iets over ‘zelfgekozen einde’ ‘eigen moment’ of andere omschrijvingen die vaak iets tonen van bewondering voor de keuze van de overledene.
Het is nog te ver voor mij om vooruit te kijken naar ik zat te denken aan de
tekst.:
‘Henk durfde niet verder te leven’.
